به نقل از «آفتاب»

مرضیه برومند که سهل است مارتین اسکورسیزی هم نمی‌تواند در خانه سینما کاری کند

تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۰۰۳۷۹

آفتاب‌‌نیوز :

پس از رفتن منوچهر شاهسواری، مرضیه برومند به عنوان رئیس خانه سینما معرفی شد، ریاستی که عمر چندانی نداشت.

زمانی که مرضیه برومند بر مسند ریاست نشست همه از اون به عنوان یک هنرمند سرسخت یا کردند، اما هفته پیش خبر رسید که استعفایش پذیرفته شده، استعفایی که برومند دهم مهر آن را نوشته بود.

بعد از یک هفته اعلام شد علی دهکردی به عنوان رئیس خانه سینما در این جایگاه قرار خواهد گرفت و نکته اصلی ماجرا هم همین بود که چرا برومند رفت؟

شاید علت اصلی این ماجرا را خود برومند بهتر بتواند توضیح دهد، اما برای بررسی رفت‌وآمد‌های در خانه سینما به گفتگو با محمدرضا لطفی منتقد سینما و از اعضای هیات مدیره و بازرس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آیا شرایط فعلی خانه سینما یک بازتاب کلی از تمام سینمای ایران است؟

اینکه بخواهیم بگوییم خانه سینما بازتابی از کل سینمای ایران است تقریبا صحت دارد به این خاطر که هرگوشه‌ای از سینما بازتابی از کل سینمای کشور است. اصل ماجرا هم در این است که در خانه سینما یک مناقشه‌ای وجود دارد. در گام اول ما باید تعریفشان از صنف را بررسی کنیم، صنف یک نهادی است که دخل و خرج خود را از طریق حق عضویت اعضا تامین می‌کند و یک نهاد مستقل تعریف می‌شود و در مقابل حق عضویتی که دریافت می‌کند یک امکاناتی را در اختیار فرد قرار می‌دهد و همین باعث می‌شود آن عضو هزینه را با رضایت تمام تقبل کند. در مجموع رابطه صنف با عضو و عضو با صنف یک رابطه تعریف شده و متقابل است و این اتفاق برای رفاه صنف اعمال می‌شود، این تعریف صنف است.

حالا در کشور ما چه صنفی وجود دارد که این رابطه علت و معلولی در آن شکل گرفته است؟ اصلا ما تعریف صنف نداریم یا حتی در کشور صنف واقعی هم نداریم. ما یک جایی به نام خانه سینما داریم که اگر بخواهد آن استقلال را داشته باشد باید یک درصد بسیار بالایی از دستمزد دست‌اندرکاران سازنده را بگیرد و در مقابل هیچ‌گونه نگاه مالی به دست دولت، سازمان سینمایی، وزارت ارشاد، صندوق اعتباری هنر و هیچ نهاد دیگر نداشته باشد آن زمان می‌توانیم بگوییم خانه سینما مستقل است، اما زمانی که حتی یک ریال بودجه از سازمان سینمایی، یا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اخذ می‌شود، نمی‌توانیم خانه سینما را نهاد مستقل بدانیم. خانه سینما نمی‌تواند مستقل باشد، چون مادامی که حتی یک ریال از نهاد دیگری دریافت می‌کند نمی‌تواند طبق آن چیزی که می‌خواهد پیش برود.

پس با این شرایط ما نمی‌توانیم از خانه سینما توقع داشته باشیم، چون نمی‌تواند کاری انجام دهد؟

دقیقا همین‌طور است، این توقع بیجایی است که ما از خانه سینما داریم، مادامی که این استقلال رخ ندهد در روی همین پاشنه می‌چرخد.
هر رئیسی که بیاید و برود، هر هیئت مدیره‌ای که برود و بیاید، مادامی که بخش تامین مالی خانه سینما مشخص نشود وضع همین است، منابع مالی دامنه حرکتی شما را تعیین می‌کنند.

از زمان استعفای فرهاد توحیدی و همزمان با دعوا برسر برگزاری یا عدم برگزاری جشن خانه سینما تا استعفای مرضیه برومند، چه اتفاقی افتاد سازوکار استعفا چه بود و در گام بعدی چگونه علی دهکردی به عنوان رئیس معرفی شد؟

درباره سازوکار استعفا من نمی‌دانم که داخل آن چه اتفاقی رخ داده، شاید می‌خواستند مرضیه برومند را راضی کنند که سر کارش باشد، این ماجرا را نمی‌دانیم.

مرضیه برومند به عنوان یک آدم سرسخت در ذهن ما مجسم شده است چه اتفاقاتی درون خانه سینما درحال رخ دادن است که آدمی مثل مرضیه برومند هم پا پس کشید؟

من خیلی راحت بگویم شما در خانه سینما بخواهی تکان بخوری باید هزینه پرداخت کنی، از یک پذیرایی ساده گرفته تا هر چیز دیگر و برای اینکه منابع مالی خانه سینما هم وابستگی مالی دارند، هم ندارند، هم می‌خواهد مستقل باشد، هم نمی‌تواند مستقل باشد، این برهم ریختگی را ایجاد کرده و مرضیه برومند که سهل است الان مارتین اسکورسیزی را هم مدیرعامل خانه سینما کنیم، هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد. پس این را هم در ذهنمان داشته باشیم که علی دهکردی قرار نیست کار ویژه یا خاصی انجام دهد، اصلا نمی‌توانیم چنین انتظاری از او داشته باشیم، چون در تمام ادوار اوضاع همین‌گونه بوده کاری با دولت فعلی و دولت سابق هم نداریم. یک زمانی خانه سینما و دولت همسو بودند یک زمانی زاویه داشتند، اما این ماجرا هیچ ارتباطی به تامین منابع مالی ندارد.

اما این را می‌شنویم که از زمانی که پای خانه سینما به فعالیت‌های سیاسی باز شد، کارایی سابق خود را از دست داد.

موضوع سر این است که ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که خانه سینما بخش کوچکی از آن جامعه به شمار می‌آید، در یک دوره‌ای نگاه سیاسی پررنگ‌تر است و در دوره‌ای نگاه سیاسی کمرنگ‌تر می‌شود و این در جامعه ما طبیعی است، شرایط فعلی جامعه یک رویکرد سیاست‌زده است و این طبیعی است که آدم‌ها نگاه سیاسی پررنگ‌تری نسبت به گذشته داشه باشند. در واقع خانه سینما کنشگری سیاسی نداشته است اقتضای جامعه باعث شده که خانه سینما در بامزه‌ای از زمان واکنش‌هایی داشته باشد مثلا همین ماجرای ممنوع الفعالیتی بازیگران یک بحث سیاسی است، اما به هر حال به خانه سینما هم مرتبط است.

اگر نمی‌تواند کاری انجام دهد، ضرورت برقرار آن چیست؟

داستان فقط برسر این نیست که یقه ارشاد یا سازمان سینمایی را بگیرد، به هر حال صنوف مختلف قوانین و اعضای خاص خودشان را دارند. خانه سینما یکسری اهداف خرد صنفی وجود دارد که محقق شده، اما به واسطه مسائلی که مطرح کردم خانه سینما نتوانسته به اهداف کلان خود آنطور که می‌خواسته برسد و این را هم یادمان نرود که بودن خانه سینما بسیار بهتر از نبودن آن است، چون ما یکبار تجربه تعطیلی خانه سینما را پشت سر گذاشتیم.

در آن دوره چه اتفاقی افتاد و چه آسیبی به سینما وارد شد؟

ساده‌ترین مثال اینکه ما نمی‌توانستیم که یک فیلمنامه ساده ثبت کنیم و این پیش‌پا‌ترین اتفاقی بود که رخ داد. آسیب بزرگترش هم ورود بی‌رویه یکسری از افراد به صنوف مختلف از جمله تهیه‌کنندگی و کارگردانی بود.

منبع: آفتاب

کلیدواژه: مرضیه برومند مارتین اسکورسیزی خانه سینما مرضیه برومند انجام دهد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۰۰۳۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نام بازیگر مرد مشهور فرانسوی در سیاهه متجاوزان سینما

آفتاب‌‌نیوز :

همه‌چیز از زمانی شروع شد که در اکتبر سال ۲۰۱۷ دو نشریه نیویورک‌تایمز و نیویورکر گزارش دادند که ده‌ها زن مورد سوءاستفاده جنسی یکی از غول‌های هالیوود یعنی هاروی واینستین قرار گرفته‌اند. از آنجا بود که دومینوی رسوایی مردانی که از قدرت و شهرت و ثروت‌شان برای تعرض یا تجاوز به زنان و بعد خفه کردن صدای اعتراض آن‌ها استفاده کرده بودند راه افتاد. زنانی که سال‌ها به سکوت واداشته شده بودند یا هرچه فریاد زده بودند، صدای‌شان به گوش کسی نرسیده بود، از شجاعت همدیگر نیرو می‌گرفتند و پا پیش می‌گذاشتند و زخم‌هایی را که بر جسم و روح‌شان وارد آمده بود آشکار می‌کردند.

بازیگران زن مشهوری، به رغم به خطر افتادن حرفه‌شان، به افشاگری علیه واینستین دست زدند. دیوار بلند ترس برای قربانیان فروخته ریخته بود و حالا ترس در چشمان متعرضان و متجاوزان دیده می‌شد. جنبش #من_هم (metoo#)، که پیش‌تر در سال ۲۰۰۶ در فضای مجازی برای اعتراض به فرهنگ تجاوز، تعرض و سوء‌استفاده جنسی راه افتاده بود، بعد از رسوایی واینستین، نیرویی تازه گرفت و زنان بسیاری را از اقصی نقاط دنیا زیر چتر خود متحد کرد. از امریکا تا اروپا، فاصله اقیانوس اطلس به چشم‌برهم‌زدنی طی شد و کابوس رسوایی به قاره سبز رسید.

در چند سال گذشته، برخی از کسانی که در صنعت سینما به تعرض یا تجاوز متهم شده بودند در دادگاه متهم یا تبرئه شدند. برخی دیگر پیش از دادگاه با شاکی/ شاکیان پرونده مصالحه کردند. برخی حرفه‌شان به آخر رسید و برخی دیگر هرگز زیر بار اتهامات نرفتند و خودشان را از این‌گونه انگ‌ها مبرا دانستند. هنوز خبر‌هایی از رسوایی‌های اخلاقی به صدر خبر‌ها می‌آید، مثل دیروز که خبر بازداشت ژرار دوپاردیو، بازیگر مشهور فرانسوی، نشان داد که این جنبش تا زمانی که فضای صنعت سینما به جای امنی تبدیل نشود، قصد بازایستادن ندارد.

جنگ‌های فرانسوی

دوپاردیو ۷۵ ساله که یکی از بازیگران مشهور فرانسه است، در ایستگاه پلیسی در منطقه چهاردهم پاریس به اتهام تجاوز به دو زن، یکی در سال ۲۰۲۱ و دیگری در سال ۲۰۱۴، مورد بازجویی قرار گرفت. این‌طور که ایسنا گزارش داده، دوپاردیو در سال ۲۰۲۰ به تجاوز جنسی به شارلوت آرنولد در سال ۲۰۱۸ متهم شد و در ادامه چندین زن دیگر علیه او افشاگری کردند و در نهایت به شهرت دوپاردیو ضربه خورد. در دسامبر گذشته نیز هلن داراس، هنرپیشه فرانسوی، نیز شکایتی را به پلیس ارائه کرد و مدعی شد که دوپاردیو در سال ۲۰۰۷ هنگام فیلمبرداری فیلم «دیسکو» به او تجاوز کرده است. فعالان فمینیست به شدت خواهان پیگیری این اتهامات بدون دخالت شهرت و قدرت دوپاردیو در روند افشای حقیقت هستند. از سوی دیگر، گروهی از هنرمندان از جمله کارلا برونی و شارلوت رمپلینگ از دوپاردیو در برابر این اتهامات دفاع کردند. در میان مدافعان دوپاردیو نام امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه، هم که چندی پیش دوپاردیو را بازیگر بزرگی خوانده بود که مایه افتخار فرانسه است، دیده می‌شود.

دو پرونده قدیمی

هر وقت حرف تجاوز و تعرض و سوءاستفاده جنسی به میان می‌آید، نام‌های رومن پولانسکی، کارگردان لهستانی و وودی آلن، کارگردان و بازیگر امریکایی، مطرح می‌شود. پولانسکی سال‌ها پیش با دختری نوجوان و زیر سن قانونی در خانه جک نیکلسون، بازیگر افسانه‌ای، رابطه برقرار کرد و بعد از آن برای فرار از مجازات عملش از امریکا گریخت و سال‌هاست که از این کشور دور است و حتی در اروپا هم از پا گذاشتن به کشور‌هایی که احتمال می‌دهد او را به مقامات امریکایی تحویل دهند خودداری می‌کند. تجاوز به یک نوجوان چیزی نیست که رسانه‌ها به راحتی فراموش کنند و پولانسکی این را به خوبی می‌داند.

داستان وودی آلن هم بسیار طولانی است. میا فارو، بازیگر «بچه رزمری» و شریک زندگی آلن، در دهه ۱۹۹۰ او را به ارتباط با فرزندخوانده‌شان متهم کرد. به درستی مشخص نیست که این اتهام چقدر صحت داشت یا چقدر ناروا بود، اما چیزی که مشخص است این است که آلن با دخترخوانده‌اش ازدواج کرد و در تمام این سال‌ها که همیشه حرف اتهامات او به رسانه‌ها کشیده، با تمام قدرتش زیر بار پذیرش آن‌ها نرفته است. در این سال‌ها بعضی بازیگران زن فیلم‌های قبلی آلن مثل کیت وینسلت اعلام کردند که دیگر حاضر به همکاری با او نیستند. بعضی دیگر مثل ال فانینگ که در «یک روز بارانی در نیویورک» با آلن همکاری کرده، گفته این اتفاقات قبل از به دنیا آمدن او رخ داده و او نمی‌تواند به درستی در این باره قضاوت کند.

نام‌های بزرگ، ترس‌های بزرگ

نام‌هایی مثل کوین اسپیسی، داستین هافمن، سیلوستر استالون، استیون سیگال، ازرا میلر، تِنوچ هوئِرتا، جاناتان میجرز، کیسی افلک، جیمز فرانکو، بیل کازبی و لوئیز سی. کی. از جمله مشهورترین افرادی هستند که نام‌شان در سیاهه رسوایی‌های جنسی سال‌های اخیر ثبت شده. #من_هم (metoo#) شاید جلوی متجاوزان را نگیرد، اما کسی که می‌خواهد از حدش عدول کند می‌داند دیگر مثل گذشته در امنیت به سر نمی‌برد و باید بهای کاری را که می‌کند با از دست دادن کار و حرفه و خویشاوندان و اطرافیانش بدهد. زندگی یک متجاوز حالا دیگر بسیار شبیه فیلمی ترسناک است.

منبع: همشهری آنلاین